Wegens fietsherstelavond gisteren geen blog, nu krijg je er twee in de maag gesplitst.
Gisteren dus..
Een perfecte dag, zoals in https://youtu.be/EaS_ZVJOVyY
Op tijd ontbijt in mijn airbnb bij Nadine en haar Japanse man. De boot bracht mij bij het ochtendgloren naar de overkant van de Girondemonding. De ‘rit’ werd mij betaald door 3 Franse koppels, nog ouder dan ik(!), die un petit Belge wilden steunen. Ze waren hevige fietsers, allen niet electrisch want nog niet zo ingeburgerd hier, en fans van Cosnefroy, maar ook natuurlijk van Alaphilippe, en zelfs van onze ‘Woet Vanart’. Ik had er nog nooit zo naar uitgekeken om in de Landes te zijn, ook al was het mijn eerste keer;-). Het was precies of er Ça-va-seul in mijn drinkbus was gegoten, het reed vanzelf en ze zou 250km moeten duren, die tocht door de Landes. Dat het behoorlijk op&af ging, dat de wind tegen zat ( een zeewind met een snuif ‘Pin de Landes’..er zijn minder frisse winden ), dat het asfalt slecht was, het deerde mij allemaal niet. De Landes was mijn medicijn! Een beetje zoals bij boer Jef die zijn huisarts Pol belde voor aanhoudende diarrhee. Jef, jong en modern, durfde daarbij toegeven dat hij er depri van werd. Pol, ook al bij de tijd, stond erop dat zijn patiënten hem bij de voornaam aanspraken, maar had nog nooit een boer depri geweten en dus stuurde hij onze landbouwer naar een psychiater. Die man schreef Jef een antidepressivum voor én bij vergissing ook een laxeermiddel ipv Imodium. Tien dagen later komt Dr. Pol Jef tegen en vraagt hoe het met hem gaat. ’O‘ zegt Jef, ’ik voel mij nu heel goed. Ik doe wel dagelijks drie keer in mijn broek, maar ik trek het mij nu niet meer aan!’
Mop van Jan De Troij sr. Iedereen die hem gekend heeft, hoort en ziet hem zo deze mop nog vertellen, juist? Ideaal, ik schrijf wel ideaal, leg ik 60km af tegen 12u, en gisteren lukte dat. Onderweg nauwelijks auto’s, mijn rood achter’mistlicht’ bleef uit. Heerlijk fietsen. De Landes is voor de fietsers wat de Sahara voor de zonnekloppers moet zijn. Reeds om 1630u stond ik aan Cap Ferret klaar om mijn 2de overzet vd dag te nemen, samen met veel weekendtoeristen dus de overzet naar Arcachon. Daar ben ik dan voor ‘t eerst gaan zwemmen. Zo’n binnenzee heeft extra warm water. Arcachon is een echte aanrader voor zwemmers, zeilers én zeevruchteneters. Maar ook voor gewone mensen…
De Schinkenvraag van vandaag: wat doe ik na mijn ‘werkuren’ ‘s avonds…behalve vanavond natuurlijk. Wel bij aankomst drink ik een glas, doe een plas en vliegt alles in de was. Dan lees en blog ik wat nieuws vd dag en besef dat alles weer bleef zoals het was.
Als alle dagen waren zoals..gisteren, dan begrijp ik waarom zo velen deze tocht ondernemen naar het graf van Sant.iago, lett. de heilige Jacob.
De rivieren: één die wel 12 km ! breed is, nl de Gironde, die het water van Garonne en Dordogne, zo’n 1000 kubiek liter ELKE seconde, in zee doet stromen. Men spreekt hier dan ook eerder over een esturarium, een grote aquarium zeg maar. De Bordelezen worden ook vaak ‘les Girondins’ genoemd.
Vandaag +123, gisteren +129. Zon en soms een wolk.
NB ik heb twee boeken mee, e-boeken in de ipad natuurlijk, maar nog geen letter ervan kunnen lezen wegens geen tijd. Dus, als je ooit ‘op camino vertrekt’, kan je ook dat gewicht beter besparen.
Om 830 u al op Le Bac over de Gironde, ‘t belooft een prachtige dag te worden.
‘Un peu plus haut svp’, als men weer eens mijn voeten belangrijker vindt dan de rest. Hier staat de toorts van Mrs Liberty er wel op, gelukkig. Waarom hier in Soulac, het uiterste noorden van de Medoc, dit beeld?? Wel in 1777 vertrok van deze kust de la Fayette via Spanje, de klassieke zeeweg over de Azoren, naar de jonge VS, dat zich een jaar voordien onafhankelijk verklaard had. De Fransen waren niet zozeer barmhartig dan wel dat ze de Engelsen wilden treffen natuurlijk én dus stuurden ze hun beste legerofficier over de oceaan. Voor de 100jarige viering in 1876 deden ze hun steun voor de jonge natie nog eens over door de gift van het Vrijheidsstandbeeld van Bartholdi. Welnu nog wat later werd een minibeeld gegoten en hier geplaatst, ter ere van de la Fayette.
Geen achterlicht, eindeloze fietspaden én al eens een caminoteken, de stJacobsschelp op zijn zijkant met de uitgestoken gele stralen die de richting naar SdC aangeven, zoals hier bovenaan het paaltje. Zo voelt een bedevaarder zich al een beetje thuis.
Carcans plage, picknick.
De baai van Arcachon, ik kwam van linksboven aan de kust tot Cap Ferret. Het water is er gemiddeld maar een halve meter diep, maar in ‘dat gemiddelde‘ zijn al veel mensen verdronken…dus toch maar die tweede boot vd dag genomen.
Zwemmers, zeilers of zeevruchteneters… ik heb mijn keuze snel gemaakt.
Deze fiets staat dan wel stijf van blijschap door het weerzien met de zee, toch is er de Engelse vraag: why can’t a bike stand on its own? Because it’s two tired..
Ik ben gene vlomaker, maar in de tijdspanne van een normale f/v/blog was dit mijn werk. Kijken of het.. werkt!
