Vrijdag 3 juni 2022
Wir haben es geschafft… ondanks de tegenwind in de Donauvallei zijn we in Wenen geraakt.
Vanochtend afscheid genomen van Dürnstein waar we in het Altes Rathaus sliepen. In een gemeentehuis slapen is eens wat anders, vooral als je ‘s ochtends wakker wordt gemaakt door gegidste toeristengroepen. We waren duidelijk niet de enigen die Dürnstein een bezoek waard achtten.
Na het kruisen van de Donau, met een vlot..te overzet, was er de middagstop in Tulln, mooi stadje aan ‘der Donauufer’. Behalve Romeinse resten en een Nibelungenstandbeeld want Tulln speelt een rol in dat verhaal, is dit stadje vooral bekend als geboorteplaats van Egon Schiele. Egon, zoon en kleinzoon van een spoorstationsbaas, speelde en reisde graag met treinen, maar liep niet exact in papa’s voetsporen. Egon was als kunstenaar een dwarsligger waarop geen trein wilde rijden. Zijn schilderwerken choqueerden rond 1910 dusdanig dat er een cordon artistique rond hem werd opgezet. Zijn leermeester en vriend Gustav Klimt was verstandiger en doorbrak die schutskring. Ze stierven allebei in 1918 aan de Spaanse griep. Gustav was oud, Egon amper 28 jaar. Egon en zijn 6maand zwangere vrouw stierven samen….met 50à100 miljoen anderen. Met 5à6 miljoen doden ligt de Chinese griep van tegenwoordig daar gelukkig nog ver af!
Bij tropische temperaturen volgde rond 17u onze blijde inkomst in Wenen. Of de Weners hierom blij waren, is weinig waarschijnlijk, maar ons was baie bly…
De fiets is ideaal als transport tussen steden, maar nog meer in de stad. Op korte tijd hadden wij de Oostenrijkse hoofdstad gezien, toch langs de buitenzijde. We zagen dat het nog steeds vast-goed was, ontroerend goed zelfs. Deze stad heeft alles. Een geschiedenis om vele lessen mee te vullen, want wie leerde niet over het beleg van Wenen uit de 17de eeuw? Bijna even lekker als de Sachertorte, maar ook het begin van het einde van het Ottomaanse-Turkse Rijk. Gelukkig hield Wenen toen stand of onze schoolgaande jeugd deed vandaag geen Romereis maar een hadj naar Mekka.
Artistiek kan je je hier ook dagenlang uitleven in de vele musea, o.a. gevuld met kunst uit de Lage Landen, dus uit de tijd voor het Bel-ziek werd. Nergens zie je zoveel Rubensen, Bruegels, oude, jonge en belegen, Vermeers en Rembranden als hier. Als de Congolezen hun kunst terugvragen, gaan wij in dezelfde rij staan om de onze terug te eisen. Maar tot zolang is kunst een goede uitvlucht naar hier…
Tulln, waar Egonnetje speelde met een wagonnetje.
Wie Rome zag en niet stierf omdat hij en passant ook Napels bezocht, herinnert zich zeker dit beeld. Zoals op de Capitolijnse heuvel, staat hier in Tulln ook een namaak Aurelius-op-zijn-paard. Het echte beeld staat veilig binnen in het museum van het Capitool, allicht bewaakt door ganzen.
Deze kunstzinnige keizer zat nogal snel op zijn paard en met die 1 pk reed hij ook tot aan de Donau.😉
Laatste maal Tulln an der Donau: het geboortehuis van Egon Schiele. Links het woongedeelte, rechts het station, waar pa Schiele uit werken ging. Uitwerken is hier misschien het verkeerde werkwoord.
In Wien haben wir alles… gezien o.a. Maria-Theresia op haar troon tussen deze twee musea. Links wordt de Venus van Willendorf bewaard, rechts alle andere blote madammen van Rubens&Co. Die van Klimt en Schiele vind je eerder in het Belvedere en in het Leopoldmuseum. Marie-Therèse kon beter multitasken dan gelijk welke vrouw ter wereld en beter dan alle mannen van de wereld…samen. Ze was namelijk keizerin van het Heilig Roomse Rijk, aartshertogin van Oostenrijk én koningin van Hongarije en Bohemen, maar bovenal de moeder van 16(zestien) kinderen waaronder twee keizers (al waren dat ook maar gewone baby’s bij de geboorte) én Marie-Antoinette, jawel zij die haar hoofd verloor nadat ze trouwde met Lodewijk XVI. An is op deze foto al vertrokken😉 om de auto op te halen aan de ingang van Oostenrijk. Morgen is zij wielrenster af en ik mijn sparring partner kwijt🥲.
